Triangl je idiofoni muzički instrument u porodici udaraljki. Sastoji se od jedne, obično čelične metalne šipke koja je savijena u obliku trougla.
Jedan od uglova trougla ostavljen je otvorenim - krajevi šipke ne dotiču se, što ton koji on proizvodi čini neodredivim. Instrument visi na jednom od druga dva ugla, obješen tankom žicom ili kožom kako bi slobodno vibrirao. Udara se metalnim udaračem pri čemu daje visok, zvonak ton.
Tačno porijeklo muzičkog trougla nije poznato, ali brojne zapadnoevropske umjetničke slike iz srednjeg vijeka na kojima ga sviraju anđeli navodi na vjerovanje da je imao određenu ulogu u crkvenim obredima toga vremena. Druga umjetnička djela prikazuju ga u upotrebi u narodnoj muzici.
U latinoameričkoj, narodnoj i rock muzici, triangl se najčešće koristi obuhvaćanjem rukom tako da se jedna njegova strana može lakše dotaknuti radi prigušivanja i prilagođavanja tona. Također se visina tona može za nijansu prilagoditi udaranjem različitih dijelova trougla i finim prigušivanjem tona.
U evropskoj klasičnoj muzici trougao je u upotrebi u orkestrima od sredine 18. vijeka. Iako rijetko, koristili su ga Wolfgang Amadeus Mozart, Joseph Haydn i Ludwig van Beethoven, obično u oponašanju janjičarske muzike. Prvi kompozitor koji je počeo znatno koristiti trougao bio je Franz Liszt, u Koncertu za klavir i orkestar br. 1, gdje se u drugom stavku koristi kao solo instrument. U 19. vijeku koristi ga i Richard Wagner, najuočljivije u operi Lohengrin i djelu Svadbeni zbor. [1]
Kada nije potrebna kontrola prigušivanja i visine tona, trougao naizgled ne zahtijeva veliku muzikalnu sposobnost i često se kao motiv koristi u kratkim vicevima o instrumentu koji i idiot može svirati. No dionice za trougao u klasičnoj muzici mogu biti vrlo zahtjevne. Tako James Blades u svojoj knjizi "Grove Dictionary of Music and Musicians" piše da "trougao za sviranje nije ni na koji način jednostavan instrument". U rukama majstora zvuk trougla može biti iznenađujuće suptilan i izražajan.
Do najvećih poteškoća u sviranju trougla dolazi se pri sviranju kompleksnijih ritmova, koji su ponekad i skladani baš za njega usprkos tome što kontrola glasnoće može biti izrazito teško ostvariva. Vrlo tihi tonovi stvaraju se puno lakšim udaračima - za najtiše tonove koriste se igle za pletenje. Kompozitori ponekad traže upotrebu drvenih udarača koji stvaraju tuplji i tiši ton.
